Dedykacja na Fotografii dla mojej babci: „Kochanej Pani od I. Batkowej. 18.02.1958, Końskie. Druga podobna fotografia nosi dedykację: Kochanej Pani Stanisławie I. Batkowa. 21.03.1961 r. Tu muszę wyjaśnić, że do mojej babci wszyscy zwracali się: Stanisława. Pierwszym imieniem babci było natomiast imię Marianna. Fotografia w zbiorach Krzysztofa Woźniaka.
Ta szacowna i ciesząca się dużą renomą szkoła, czyli Liceum Ogólnokształcące w Końskich działa już od roku 1915. Jej poprzedniczką była rządowa szkoła średnia dla chłopców, która już funkcjonowała w latach 1836 – 1852 i po dziesięcioletniej przerwie w latach 1862 – 1866. Była to niepełna szkoła średnia o czterech klasach i czteroletnim programie nauczania. Szkoła ta została przeniesiona do Końskich w roku 1836 z Wąchocka. W mieście tym po upadku powstania listopadowego i likwidacji klasztoru cystersów (założonego w XII wieku) pojawił się kryzys. Dlaczego przeniesiono szkołę do Końskich? Otóż działał tu hr. Stanisław Małachowski, który bezpłatnie użyczył na okres 6 lat budynek przy ul. Pocztowej, oraz dał stosowne sprzęty na wyposażenie szkoły. W szkole nauczano 10 przedmiotów obowiązkowych tj. religii, moralności, języków: polskiego, rosyjskiego, niemieckiego i łaciny. A także arytmetyki z geometrią, geografii, rysunku i kaligrafii oraz historii (Rosji, Polski i powszechnej). Dane te zaczerpnąłem z książki „Dzieje koneckiego gimnazjum i liceum”. Ta niższa szkoła średnia dawała możliwość ukończenia IV klas i umożliwiała kontynuowania nauki w V klasie gimnazjum.
Gdy ja rozpoczynałem naukę w koneckim Liceum Ogólnokształcącym, był to okres wielkich przemian ustrojowych. Na egzamin wstępny przyjechałam w grupie uczniów ze Szkoły Podstawowej w Niekłaniu Wielkim. Szkoła o wielkich tradycjach patriotycznych, kierowana była wcześniej m.in. przez rodziców Janka Bytnara „Rudego”. Na egzaminie wstępnym do ogólniaka dostałem pytania dotyczące książki „Samotny biały żagiel” i innych autorów radzieckich. Po egzaminie będąca z nami nauczycielka z Niekłania, poinformowała nas, że egzaminu nie zdał tylko jeden z naszych kolegów (syn organisty). Później dowiedziałem się, że ponieważ nie dokonałem wcześniej wyboru zostałem zapisany do klasy z jęz. francuskim. Ten losowy wybór języka miał jak się okazało później duży wpływ na moją przyszłą karierę zawodową. Natomiast zdecydowałem, aby do ogólniaka w Końskich dojeżdżać pociągiem. Nie przewidziałem jednak, że pociągi w okresie zimowym będą się tak mocno spóźniać. To była nie tylko dodatkowa strata czasu, ale i dezorganizacja zajęć lekcyjnych. Gdy mijała połowa pierwszej lekcji, a czasem i później do klasy wchodziła grupa „dojeżdżających”. Z pewnością już na starcie nie zasługiwaliśmy na szeroki uśmiech prowadzących zajęcia. Do tego dochodziła różnica poziomów nauczania w szkołach z których przyszliśmy.
Tak więc adaptacja do nowego wyższego poziomu nauczania musiała trochę dłużej potrwać. Pamiętam, że bałem się, aby mnie nie poproszono o głośne odczytanie wobec całej klasy mojej pracy domowej z języka polskiego. Podświadomie realizowałem myśl Marka Twaina:
„Lepiej jest nie odzywać się wcale i wydawać się głupim, niż odezwać się i rozwiać wszelkie wątpliwości”.
Podobnie było i z matematyką. W szkole podstawowej byłem dobrym z matematyki, a w ogólniaku często słyszałem pouczenia:
„naucz mi się tego, kiedy mi się tego nauczysz”.
Na szczęście mózg młodego człowieka, ma ogromne rezerwy i może chłonąć wiedzę jak gąbka. A propos. Byłem zszokowany gdy się dowiedziałem, że DNA gąbki sprawia, że gdy ją potniemy na drobniutkie kawałeczki i włożymy do pojemnika z wodą to wszystkie cząstki ponownie się połączą. Gąbka będzie taka jak przed pocięciem. I tak może czynić wiele razy. Pan Jourdin z „Mieszczanin szlachcicem” Moliera powiedziałby: „och jak ja kocham tą naukę”.
Oprócz nowej wiedzy, którą trzeba było opanować, należało dostosować się do nowych metod indoktrynacji ideologicznej. W wielką siłę urosła organizacja Związku Młodzieży Polskiej. W szkole podstawowej, aby zagwarantować, że wytypowane lektury jak np. „Szpak ptak wiosenny” Siergieja Mstisławskiego przeczytają wszyscy w klasie musieliśmy przychodzić do szkoły na godz. 7 i przez 1 godz. nauczycielka odczytywała kolejne fragmenty książki. W szkole średniej już były spotkania gdzie uczono podstaw ideologicznych nowego systemu. Na szczęście nie trwało to długo i dobrze, że nie zajmowali się tym nasi profesorowie. Wiadomo, że w procesie dydaktycznym nie tylko program nauczania jest ważny, ale także jak ta wiedza jest podawana.Chciałbym więc teraz napisać, którzy profesorowie zostawili mi trwały ślad w mojej pamięci. Mówiąc językiem współczesnym, wrzucili mi wiedzę na mój twardy dysk. Najtrafniejsza ocena pracy nauczycieli jest dopiero po ukończeniu szkoły. Teraz więc gdy to piszę mam ogromny dystans czasowy i mogę ocenić, która wiedza została zapamiętana i która najbardziej mi zaprocentowała. Okazało się, że fizyka i matematyka, której uczył mnie prof. Jerzy Wasyńczuk, umożliwiła mi dostanie się na studia politechniczne i terminowe ich ukończenie. Natomiast języki obce umożliwiły mi pracę za granicą. I tutaj chylę głowę przed panią profesor Izabelą Batko. Naturalnie, aby mnie ukształtować dołożyli pracy i inni profesorowie jak: prof. Barbara Kwiecińska z języka polskiego, prof. Irena Struzik z biologii, prof. Krzysztof Struzik z chemii. Nie wymieniam wszystkich, którzy mnie uczyli i pozostawili mi miłe wspomnienia, gdyż chcę wyróżnić tylko dwoje najpierw wymienionych profesorów: Izabelę Batko i Jerzego Wasyńczuka. W tzw. demokracji panie mają pierwszeństwo więc zacznę od pani profesor Izabeli Batko.
